Lullaby

κι επειδη μικρες μικρες αραχνουλες θα πιασουν να ερχονται δειλα δειλα στην αποθηκη της λεμονιας τους αφιερωνω νανουρισμα και ευχες για καλη διαμονη.

το καλο τελευταιο ονειρο

σε μια μεταμοντερνα πολη γεματη χρωματα με κυριαρχο το κοκκινο και αρχιτεκτονηματα απο πλαστικο στροβιλιζομαστε σε ελικοειδεις διαδρομους χερι-χερι και γελαμε. ολα γυρω μας ειναι λαχταριστα και μεις ετοιμοι να τα γευτουμε...

...και επειδη τελικα μαλλον ολα καλα θα πανε, ειδα και το καλο το ονειρο και με αυτο θα κλεισω τον πρωτο κυκλο της παρουσιας μου στην τεραστια και ομορφη ετουτη σφαιρα.

κατεβαινω αθηνα για τις τελικες προετοιμασιες που ξεκιναν απο την ευρεση σπιτιου οποτε καταλαβαινετε παει μακρια η βαλιτσα.

ετσι διακοπτεται προσωρινα η συνεχης παρουσια μου στα μπλογκοσφαιρικα δρομενα.

à bientôt ;)

Ντυνοντας τη νυφη

Χαρη στην οικογενεια κρετινων βρηκα επιτελους τι παπουτσια θα φορεσω στο γαμο.

Και μια που χαλαρωσα με αυτο το ζητημα ειχα το χρονο να σκεφτω το χτενισμα.

Και να που κατεληξα...

απο σαραντα κυματα

Μετα την προβα τζενεραλε ηρθε η σειρα των σαραντα λεπτων πριν το γαμο να κατσουν στο σκαμνι της διηγησης.
8 και μιση ηταν προγραμματισμενο να αρχισει ο γαμος και βρισκομαι 8 παρα δεκα αχτενιστη και αβαφη. η κομμωτρια και μακιγιεζ μου δεν ειχε φανει. οι περισσοτεροι καλεσμενοι αφαντοι κι αυτοι. ο γαμπρος με τη σειρα του κι αυτος χαμενος καπου...ποιος ξερει που.
ο πανικος να αρχιζει να αναδυεται απο τα καταβαθα της καρδιας στην επιφανεια της εντονης εκδηλωσης. ο πατερας μου να χειροτερευει την κατασταση με την κριτικη του και'γω να προσπαθω να καταπιω την αγωνια μου και να χρησιμοποιω τα τελευταια αποθεματα ψυχραιμιας για να τον καλμαρω.
οι ελαχιστοι καλεσμενοι που ειχαν καταφτασει , καποιες νεαρες κοπελες που δεν τις γνωριζα καν, περιμεναν καθισμενες στο κρεβατι μου. περνω το νυφικο και παω στο μπανιο να το φορεσω. κοιταζομαι στον καθρεφτη. σκεφτομαι οτι και αβαφη δεν ειμαι ασχημη αλλα με ενα πιο προσεκτικο κοιταγμα διαπιστωνω πως απο την αγωνια μου εχω βγαλει σπυρακια και πως θα τα καλυψω;
δεν ηρθε και η κομμωτρια να μου στερεωσει το πεπλο στα μαλλια και θα ηθελα να το φορεσω. μαρεσει το πεπλο στα μαλλια....

Τελευταιο μερος της sagaς

πεδιλου μη καλτσα

κοριτσια μου ανοιξε η ορεξη και θα σας παρουσιασω το καταλληλο παπουτσι που θα συνοδευσει την δημιουργια για να μην προκαλεσουμε σοκ στο μπλογκοχωριο με τη μποτα...

Καθε επιθυμια σου και πραξη γλαρενια

Απο την προβα νυφικου ακεφαλες φωτογραφιες μπρος και πισω

Γαμου προεορτια

και οσο πλησιαζουν οι μερες τοσο θα αυξανουν τα ονειρα με πρωταγωνιστρια εμενα νυφη...

ηδη ειδα την προβα τζενεραλε και τα 40 λεπτα πριν το γαμο...

στην προβα ημουνα ντυμενη στα καταλευκα και συνοδευα μια καταλευκη τουρτα ενω η πιο λαχταριστη στιγμη ηταν οταν εμπειξα τον δεικτη μου μεσα της και τον κατευθεινα επειτα ηδονικα μεσα στο στομα μου.

οι γευστικοι καλυκες ξυπνησαν...

μμμ, φρεσκια και μαλακη η τουρτα αυτη.

? ερωτηματικο ?

τωρα αυτο που συνευει εχτες ενστικτο της επιβιωσης ονομαζεται;

εκει που κοιμομουνα του καλου καιρου βαζει ο johnny boy μια μπουκια απο τη μεριδα κοτοπουλο που μου αναλογουσε στο στομα του.

για ποτε ξυπναω και θεριευω, ειναι αλλο πραγμα να το λεω και αλλο να το αισθανομαι και να το βλεπει...

'ασε κατω το κοτοπουλο, ρε'.

τα ενστικτα απο την εποχη των σπηλαιων ξυπνησαν...

:o

Τελικα δεν κρατηθηκα...ή αλλιως...Κατερινας Γωγου συνεχεια...

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Aκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν καί τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
'Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατι τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατι η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

Κατερίνα Γώγου