Stereo Nova - To T...

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ - ΜΑΛΑΜΑ...

μικρες νοθειες

http://www.esnips.com/doc/0b08defa-f868-4112-843a-c38387fd2479/Μικρές-Νοθείες-Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

All is full of love

ολα ειναι γεματα και με αγαπη

Πανω απο το κουτι ζει ενας μικρος κοσμος

Η συνεχεια της γωνιας μου μετα απο αρκετες μερες και σε αλλο χωρο εκτυλισεται.

Το βαζο με τον κλεφτη και τα βοτσαλα

Ο κλεφτης ειναι αποτελεσμα του πεισματος που με πιανει καποιες φορες να κανω κατι. Ετσι και περυσι, τετοια περιπου εποχη, που η φυση ειχε ανθισει βαλθηκα να τον κουβαλησω ατοφιο μιαμιση ωρα αποσταση με το τρενο και το μετρο, απο την εξοχη στην πολη. Τα καταφερα!

Τα αποξηραμενα τριανταφυλλα

Τα αγαπημενα μου λουλουδια. Ετσι κι αλλιως με λυπει να πεταω τα λουλουδια στα σκουπιδια. Αν ειχα κηπο θα τα εναποθετα εκει. Τωρα, τα κραταω και εχει γεμισει το σπιτι ροδοπεταλα.

Ο ερωτας-αγγελος

Δωρο μιας φιλης

Οι αγκαλιασμενες φιγουρες

Το κεφαλι τους εχει γινει ενα, εχει επιμηκυνθει. Μου θυμιζει τη μεταφορα ενεργειας. Ειναι δωρο μιας φιλης. Το εφερε απο τον Αγιο Δομινικο.

Το ροδι

Δωρο φιλης για την πρωτοχρονια. Γουρι.

Η μπομπονιερα απο το γαμο φιλης στην Αλγερια. Ο παπυρος κρυβει ποιηματακι μεσα. Μη στεναχωριεσαι μητερα που μαζευω τα σεντονια μου και φευγω. Παω στο σπιτι μου. Θα ειμαι καλα. Ειναι το πεπρωμενο μου (ελευθερη μεταφραση απο τα αραβικα).

Το ροδο της ερημου

Μου το εδωσε μια συμμαθητρια στο πανεπιστημιο. Ηταν εγγυος και της χαρισα ενα βιβλιαρακι για το μωρο της. Με ευχαριστησε με ενα δειγμα απο τον τοπο της. Δεν βλεπομαστε πια και μου θυμιζει τις διαδρομες των ανθρωπων.

Eleftheria Arvanitaki - Meno Ektos

Μητερα και κορη

Παντρευτηκε μεγαλη, κοντα στα σαραντα και αργησε να φερει στον κοσμο ενα παιδι.

ετσι κι αλλιως ειχαν αποφασισει να μην πουνε στους συγγενεις του αντρα της την πραγματικη της ηλικια.

και καθως της το επετρεπε η εξωτερικη της εμφανιση εκοψε δεκα χρονια απο πανω της.

η πρωτη προσπαθεια τοκετου κατεληξε σε αποβολη και το εμβρυο ηταν μεγαλο, τεσσεραμιση μηνων.

και η δευτερη προσπαθεια κατεληξε σε αποβολη και η τριτη.

πολυ νωρις η πεθερα της αρχισε να μιλαει για στειροτητα και ο κομπος στο λαιμο μεγαλωνε...

τελικα, μετα απο κατακλιση εννεα μηνων η τεταρτη προσπαθεια αποδεικτηκε επιτυχης και εφερε στον κοσμο ενα υγιεστατο κοριτσακι.

αλλες δυο προσπαθειες στη συνεχεια παλι απετυχαν και το κοριτσακι εμεινε μοναχοπαιδι να κουβαλαει τη θυμιση των αγγενητων αδερφιων του...

λολα και πολ

Γεια σας, ανθρωποι. ειμαστε δυο γατες που μας φωναζετε λολα και πολ. ισχυει στις γατες οτι ισχυει και στους ανθρωπους, το θυληκο ξεχωριζει απο το αρσενικο με τροπο που δεν περιγραφεται. αν προσπαθησουμε να εξηγησουμε γιατι η λολα ειναι στα δεξια και ο πολ στα αριστερα θα χαρακτηριστουμε γραφικοι.





Φανταζομαι θα εχετε επισης μαντεψει ποιος ειναι ο πολ και ποιος ο μαους το φιλαρακι του. ναι, μην σας κανει εντυπωση, οι γατες δεν εχουν κανεναν λογο να εχθρευονται τα ποντικια αμα δεν τις καλει η αναγκη της επιβιωσης. ετσι, σε ενα ασφαλες περιβαλλον αφηνουμε τις εχθρες στην ακρη και πιανουμε την κουβεντα. δεν μπορειτε να φανταστητε ποσα κοινα μας εννονουν, απο ιδεες μεχρι συνηθειες, προσδοκιες και ονειρα, φοβοι και παθοι.


Ο εξω κοσμος φανταζει τοσο μακρινος.
ποτε δεν καταλαβα γιατι οι ανθρωποι βγαζουν βολτα τους σκυλους και οχι τις γατες. οι περισσοτεροι νομιζουν πως δεν το εχουμε αναγκη και οι λιγοι εκεινη που τους περναει απο το μυαλο οτι μπορει και να μας αρεσε δεν τολμουν να το κανουν γιατι νιωθουν αμηχανια απο την αποδοκιμαστικη εκπληξη στα βλεμματα των περαστικων.










και ετσι καθομαι εδω και περναω ατελειωτες ωρες σκεπτικη και λυπημενη προσπαθοντας να βρω κατι ενδιαφερον στην παραμικρη κινηση του σπιτιου και σε καθε αντικειμενο.



κατι που με παρηγορει ειναι να βλεπω πως χρησιμοποιουν οι ανθρωποι τα αντικειμενα και πως εγω. με χαροποιει, για παραδειγμα, το γεγονος οτι μπορω να σκαρφαλωνω στην τηλεοραση και να κοιταω τον κοσμο απο το υψος των ανθρωπων. κοιταω τους ανθρωπους που κοιτανε το κουτι και αλλοτε γελανε, αλλοτε απορουν, αλλοτε εκνευριζονται, αλλοτε λυπουνται και αλλοτε... κοιμουνται.





Εμενα παλι μου αρεσει να κανω απιστευτες αταξιες οταν βαριεμαι. υπαρχει ομως κατι που με μπερδευει. να, επειδη αγαπαω το αφεντικο μου οπως και ναχει δεν ξερω αμα κατι που κανω θα τη θυμωσει παροδικα και μετα θα με κοιταξει γεματη συγκαταβαση και θα μου χαιδεψει το μουσουδακι ή θα τη θυμωσει πραγματικα γιατι θα ειναι πολυτιμο για κεινη. ειναι παντως αληθεια οτι οπως και ναχει ξεπερνω το διλημμα μου με πειραματισμο. μετα απο τοσα χρονια μπορω να πω οτι εχω καταφερει να κανω ελεγχομενες αταξιες που ευχαριστιομαστε και οι δυο!
χμ, εγω ειμαι μια γατα που κανει μαγικα. να, εδω ξεπροβαλω απο το κουτι...
η ωραιοτερη ωρα της ημερας παντως ειναι του μπανιου. μμμ, λατρευω τον ηχο του νερου και το αρωμα του αφρολουτρου. εδω, δοκιμασα θερμοκρασια. καλη ειναι. λεω να μπω.

εμενα παλι δεν μου αρεσει το πλησιμο, ετσι επωφελουμε για να ριξω εναν υπνακο μπροστα στην τηλεοραση.

το χομπι μου ειναι να κρυβωμαι και να αναγκαζω τον πολ να ψαχνει να με βρει, αμα ειμαι τυχερη και εχει ορεξη αλλιως αγνοει επιδηκτικα την απουσια μου και τα λεει με τον μαους.

το ποσο διεκδικητικη με τα δωρα ειναι η λολα δεν λεγεται . τα θελει ολα δικα της. μπροστα στα υλικα αγαθα ξεχναει και αισθηματα και τα παντα. το λιγοτερο που μπορω να κανω για να τις εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου ειναι να την αγνοω οταν παει και κρυβεται. αυτο την τρελαινει ομως.

οταν ειμαστε στα αγαπησιαρικα μας κρυβομαστε μαζι στα πιο απιθανα μερη και περναμε ατελειωτες ωρες ερωτοτροπωντας. δεν σας λεμε τιποτα. ειναι ολο γλυκα οι στιγμες αυτες.

καμμια φορα με πιανει το φιλοσοφικο μου και σκευτομαι τα γατια εκει εξω. δεν ξερω αμα τα λυπαμια ή τα ζηλευω. λιγο και απ'τα δυο αναλογως τις στιγμες.

θα σας αποχαιρετισουμε δειχνοντας σας καποια κολπα που εχουμε εφευρει τις ωρες που δοκιμαζουμε τις σωματικες μας δυνατοτητες.
ετοιμοι;

το ρολοι,

η αντιθεση.

ολες οι φωτο ειναι απο την isazappy δημοσιευμενες στο flickr. την ευχαριστω πολυ που μου δανεισε τις γατες της chataigne και chatouille ηθοποιους σαυτη την ιστορια.

αποπειρα

Bonjour. Je m’appelle Jean-Claude et je suis plombier. Je vais vous raconter l’histoire de ma vie si vous voulez bien-sûr l’écouter. Mais si ma vie ne vous intéresse pas vous pouvez toujours tourner la page sans aucun souci. Alors, je commence :
Je suis né dans un petit village de Maroc qui s’appelle Al Habib. Mon village bien que petit a une histoire de millions d’années. Par-là sont passés des prophètes, des magiciens, des philosophes, des hommes de pouvoir – car les hommes de pouvoir existaient toujours. Ce sont eux qui comprennent les besoins de chaque époque et qui font tout ce qui est possible pour bien en profiter. Ceci ce n’est pas forcement mal. Par exemple, mon grand-père du côté paternel, Al-Moussah, était boulanger. Un homme respectueux et très aimable dans notre commune. C’est lui qui faisait baigner tout le village dans la belle odeur du pain fraîchement cuit. C’est lui qui réveillait les hommes pour aller travailler dans les champs et les femmes dans leurs maisons.
Comme vous aurez du déjà comprendre Al Habib est un village très traditionnel fondé sur l’agriculture. Burroughs habitait à un moment une petite cabane aux frontières du territoire pendant l’année 1936. Il traînait son corps osseux dans les rues et ses yeux étaient des vraies étincelles qui allumaient l’esprit des villageois. Cette époque était bien vierge –comment je peux dire- innocente. Un homme venant de l’étranger ne provoquait ni la jalousie ni la haine. Il était salué comme une autre créature du Dieu. Dieu à cette époque là était universel, il ne connaissait pas de frontières créées à cause de différentes langues, couleur de la peau et toutes ces caractéristiques qui peuvent diviser les gens.
Pour revenir à mon grand-père le boulanger, je peux vous dire qu’il a bien profité du bon esprit qui régnait à ce moment là au village. L’ouverture vers le monde était vue d’une manière très positive par les habitants et mon grand-père a commencé à voyager dans des pays plus ou moins lointains pour nous emmener des choses précieuses, originales, fortement attendues comme l’ivoire, l’or, le sucre, le café, le chocolat et surtout l’art. Ah, l’art. Dès que j’ai un souvenir de mon existence, je me vois entouré par des jolis tableaux aux couleurs vives comme celles qui entourent le village à la pleine lune d’août. Est-ce que vous êtes venus chez moi pendant le mois d’août quand la lune –une vraie perle- illumine la terre presque autant que le soleil?

αποριες

- ακομα και γω που δημιουργησα αυτο το αβαταρ δεν καταλαβαινω και πολυ γιατι το εκανα. ισως επειδη θα με παρουν και θα φυγω μακρια, δημιουργω διοδους επικοινωνιας. αφηνω μια πισω πορτα ανοιχτη αμα διασχισω τη λεμονια μεχρι το τελος να βρισκω διεξοδο ακομη πιο βαθια.

- κατι σαν τις ρωσικες κουκλες δηλαδη. ανοιγεις τη μια και ξεπροβαλει η επομενη και μετα η επομενη και ουτο καθεξης.

- ετσι ειναι λειλα. ανοιγω τις κουκλες μια μια μεχρι να φτασω στην πιο μικρη, τον μπιμπικο.

- τον μπιμπικο;

- ναι τρελοφαντασμενη. μπιμπικο με φωναζε ο παππους της ξαδερφης μου επειδη ημουνα η πιο μικρη απο τα τρια ξαδερφια και επειδη ημουνα και λεπτοκαμωμενη φανταζομαι οχι ομως τοσο στο πραγματικο επιπεδο οσο στο φαντασιακο.

- για πες, για πες...

- βλεπω, ερωτα, πως σαρεσει η κουβεντα μας.

- τρελαινομαι!

- λεω στο φαντασιακο γιατι ενω γεννηθηκα προωρη κατα ενα μηνα και δυο μερες...

- ποπο λεπτομερεια

- και 2,5 κιλα, ηρθα και θεριεψα και δεν ξεχωριζα σε τιποτα απο τα αλλα παιδια που ειχαν γεννηθει στην ωρα τους και με κανενα κιλακι παραπανω.

- η πρωτη εντυπωση δυσκολα φευγει, ομως, κοπελα μου.

- ακριβως, τρελοφαντασμενη. ετσι με ελεγε μπιμπικο ο παππους ο φιλιππας και δεν θυμαμαι καθολου πως ετυχε και ονομαζαμε μπιμπικο και το μικρο ανθρωπακι, το τελευταιο στη σειρα των ρωσικων κουκλων.

- μπιμπικος... μπουμπουκι... μπορει να βγαινει απο κει η λεξη, απο το μπουμπουκι.

- ισως λειλα. γιατι οχι; αμα δεν ξερουμε κατι δεν μπορουμε να αποκλεισουμε τιποτα.