λολα και πολ

Γεια σας, ανθρωποι. ειμαστε δυο γατες που μας φωναζετε λολα και πολ. ισχυει στις γατες οτι ισχυει και στους ανθρωπους, το θυληκο ξεχωριζει απο το αρσενικο με τροπο που δεν περιγραφεται. αν προσπαθησουμε να εξηγησουμε γιατι η λολα ειναι στα δεξια και ο πολ στα αριστερα θα χαρακτηριστουμε γραφικοι.





Φανταζομαι θα εχετε επισης μαντεψει ποιος ειναι ο πολ και ποιος ο μαους το φιλαρακι του. ναι, μην σας κανει εντυπωση, οι γατες δεν εχουν κανεναν λογο να εχθρευονται τα ποντικια αμα δεν τις καλει η αναγκη της επιβιωσης. ετσι, σε ενα ασφαλες περιβαλλον αφηνουμε τις εχθρες στην ακρη και πιανουμε την κουβεντα. δεν μπορειτε να φανταστητε ποσα κοινα μας εννονουν, απο ιδεες μεχρι συνηθειες, προσδοκιες και ονειρα, φοβοι και παθοι.


Ο εξω κοσμος φανταζει τοσο μακρινος.
ποτε δεν καταλαβα γιατι οι ανθρωποι βγαζουν βολτα τους σκυλους και οχι τις γατες. οι περισσοτεροι νομιζουν πως δεν το εχουμε αναγκη και οι λιγοι εκεινη που τους περναει απο το μυαλο οτι μπορει και να μας αρεσε δεν τολμουν να το κανουν γιατι νιωθουν αμηχανια απο την αποδοκιμαστικη εκπληξη στα βλεμματα των περαστικων.










και ετσι καθομαι εδω και περναω ατελειωτες ωρες σκεπτικη και λυπημενη προσπαθοντας να βρω κατι ενδιαφερον στην παραμικρη κινηση του σπιτιου και σε καθε αντικειμενο.



κατι που με παρηγορει ειναι να βλεπω πως χρησιμοποιουν οι ανθρωποι τα αντικειμενα και πως εγω. με χαροποιει, για παραδειγμα, το γεγονος οτι μπορω να σκαρφαλωνω στην τηλεοραση και να κοιταω τον κοσμο απο το υψος των ανθρωπων. κοιταω τους ανθρωπους που κοιτανε το κουτι και αλλοτε γελανε, αλλοτε απορουν, αλλοτε εκνευριζονται, αλλοτε λυπουνται και αλλοτε... κοιμουνται.





Εμενα παλι μου αρεσει να κανω απιστευτες αταξιες οταν βαριεμαι. υπαρχει ομως κατι που με μπερδευει. να, επειδη αγαπαω το αφεντικο μου οπως και ναχει δεν ξερω αμα κατι που κανω θα τη θυμωσει παροδικα και μετα θα με κοιταξει γεματη συγκαταβαση και θα μου χαιδεψει το μουσουδακι ή θα τη θυμωσει πραγματικα γιατι θα ειναι πολυτιμο για κεινη. ειναι παντως αληθεια οτι οπως και ναχει ξεπερνω το διλημμα μου με πειραματισμο. μετα απο τοσα χρονια μπορω να πω οτι εχω καταφερει να κανω ελεγχομενες αταξιες που ευχαριστιομαστε και οι δυο!
χμ, εγω ειμαι μια γατα που κανει μαγικα. να, εδω ξεπροβαλω απο το κουτι...
η ωραιοτερη ωρα της ημερας παντως ειναι του μπανιου. μμμ, λατρευω τον ηχο του νερου και το αρωμα του αφρολουτρου. εδω, δοκιμασα θερμοκρασια. καλη ειναι. λεω να μπω.

εμενα παλι δεν μου αρεσει το πλησιμο, ετσι επωφελουμε για να ριξω εναν υπνακο μπροστα στην τηλεοραση.

το χομπι μου ειναι να κρυβωμαι και να αναγκαζω τον πολ να ψαχνει να με βρει, αμα ειμαι τυχερη και εχει ορεξη αλλιως αγνοει επιδηκτικα την απουσια μου και τα λεει με τον μαους.

το ποσο διεκδικητικη με τα δωρα ειναι η λολα δεν λεγεται . τα θελει ολα δικα της. μπροστα στα υλικα αγαθα ξεχναει και αισθηματα και τα παντα. το λιγοτερο που μπορω να κανω για να τις εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου ειναι να την αγνοω οταν παει και κρυβεται. αυτο την τρελαινει ομως.

οταν ειμαστε στα αγαπησιαρικα μας κρυβομαστε μαζι στα πιο απιθανα μερη και περναμε ατελειωτες ωρες ερωτοτροπωντας. δεν σας λεμε τιποτα. ειναι ολο γλυκα οι στιγμες αυτες.

καμμια φορα με πιανει το φιλοσοφικο μου και σκευτομαι τα γατια εκει εξω. δεν ξερω αμα τα λυπαμια ή τα ζηλευω. λιγο και απ'τα δυο αναλογως τις στιγμες.

θα σας αποχαιρετισουμε δειχνοντας σας καποια κολπα που εχουμε εφευρει τις ωρες που δοκιμαζουμε τις σωματικες μας δυνατοτητες.
ετοιμοι;

το ρολοι,

η αντιθεση.

ολες οι φωτο ειναι απο την isazappy δημοσιευμενες στο flickr. την ευχαριστω πολυ που μου δανεισε τις γατες της chataigne και chatouille ηθοποιους σαυτη την ιστορια.