αποριες

- ακομα και γω που δημιουργησα αυτο το αβαταρ δεν καταλαβαινω και πολυ γιατι το εκανα. ισως επειδη θα με παρουν και θα φυγω μακρια, δημιουργω διοδους επικοινωνιας. αφηνω μια πισω πορτα ανοιχτη αμα διασχισω τη λεμονια μεχρι το τελος να βρισκω διεξοδο ακομη πιο βαθια.

- κατι σαν τις ρωσικες κουκλες δηλαδη. ανοιγεις τη μια και ξεπροβαλει η επομενη και μετα η επομενη και ουτο καθεξης.

- ετσι ειναι λειλα. ανοιγω τις κουκλες μια μια μεχρι να φτασω στην πιο μικρη, τον μπιμπικο.

- τον μπιμπικο;

- ναι τρελοφαντασμενη. μπιμπικο με φωναζε ο παππους της ξαδερφης μου επειδη ημουνα η πιο μικρη απο τα τρια ξαδερφια και επειδη ημουνα και λεπτοκαμωμενη φανταζομαι οχι ομως τοσο στο πραγματικο επιπεδο οσο στο φαντασιακο.

- για πες, για πες...

- βλεπω, ερωτα, πως σαρεσει η κουβεντα μας.

- τρελαινομαι!

- λεω στο φαντασιακο γιατι ενω γεννηθηκα προωρη κατα ενα μηνα και δυο μερες...

- ποπο λεπτομερεια

- και 2,5 κιλα, ηρθα και θεριεψα και δεν ξεχωριζα σε τιποτα απο τα αλλα παιδια που ειχαν γεννηθει στην ωρα τους και με κανενα κιλακι παραπανω.

- η πρωτη εντυπωση δυσκολα φευγει, ομως, κοπελα μου.

- ακριβως, τρελοφαντασμενη. ετσι με ελεγε μπιμπικο ο παππους ο φιλιππας και δεν θυμαμαι καθολου πως ετυχε και ονομαζαμε μπιμπικο και το μικρο ανθρωπακι, το τελευταιο στη σειρα των ρωσικων κουκλων.

- μπιμπικος... μπουμπουκι... μπορει να βγαινει απο κει η λεξη, απο το μπουμπουκι.

- ισως λειλα. γιατι οχι; αμα δεν ξερουμε κατι δεν μπορουμε να αποκλεισουμε τιποτα.