ο μονολογος μιας αλλοπαρμενης

ε, ναι τα ειπαμε εδω και εδω, ας τα ξαναπουμε κι εδω.
η επαναληψη μητηρ πασης μαθησεως.
υποσχομαι να μην τριγυρναω σε περισσοτερα απο ενα μπλογκ τη φορα.
ειμαι μια αμαρτωλη γυριστρουλα και ειμαι ετοιμη να πληρωσω γι'αυτο με το τιμημα της μετακομισης.
μαζευε πραγματα, βανε σε κουτες (αληθεια τι διαλεκτος ειν'τουτη;) κλεινε κουτες, ξεμαζευε (!), ανοιγε κουτες, βγαζε πραγματα, ταχτοποια πραγματα (την στραγγαλισα την ελληνικη γλωσσα και μαζι μαυτην και την δικη μου).
παω εδω και δεν το ξανακουναω ρουπι.
ρουπι, ακους;

τι ακουμε;

Audrey Horne job interview

ε ναι, ειναι θεα!

3d animation short - bath time

δεν μαθαινουμε τελικα πως καταφερε ο σκυλακος της ιστοριας να τη σκασει στο αφεντικο του και να φυγει στεγνος και με το κοκκαλο στο στομα εχοντας βουτηξει αυτον τον τελευταιο μεσα στην μπανιερα αναστατωνοντας ολο το μπανιο...εχετε καποια ιδεα;

furtherland

hypnosi

The Perfect Drug

The The with Sinead - kingdom of rain

κρυσταλλινο!

Kate Bush - Running up that Hill

to swap places we don't need to make a deal with god but with our fantasy

Kristin Hersh - Your Ghost

αγαπημενο στοιχειο

Μιχαλης Δελτα και Τανια Τσανακλιδου - Μια Αγαπη Μικρη

artou for you!

Depeche Mode Sister of Night 2007

εξαιρετικα αφιερωμενο

μονο για κεινη μη μου λες

το παραμυθι συνεχιζεται

poor is the man whose pleasures depend on the permission of another

μου αρεσουν τα ασπρομαυρα μουσικα βιντεο. απο το μουσικο δωματιο τουτου του σπιτιου ξεφυτρωνουν καμμια φορα εξωτικοι πρωταγωνιστες. ασυνηθιστες φιγουρες. σαν απο παραμυθι για ενηλικους βγαλμενες.

celebration of the lizard

raspberry beret

the kind you find in a second hand store

arms of orion

prince & sheena

alphabet

st

scandalous

all over

under the purple prince

joy in repetition

He like to frequent this club down up on 36thPimps and thangs like 2 hang outside and cuss for kicksTalking 2 no one in particular, they say "the baddest I am tonight"4 letter words are seldom heard with such dignity and bite.All the poets and the part time singers always hang insidelive music from a band plays a song called "Soul Psychodelicide".The song's a year long and had been playing 4 months when hewalked into the place.No one seemed to care, an introverted this-is-it look on most of their faces.Up on the mic repeating 2 words, over and over againwas this woman he had never noticed before he lost himself in thearticulated manner in which she said them.These 2 words, a little bit behind the beat.I mean just enough 2 turn u on.4 everytime she said the words another one of his doubts were gone.Should he try 2 rap with her? Should he stand and stare?No one else was watching her, she didn't seem 2 care.So over and over, she said the words til he could take no more, (no more)he dragged her from the stage and together they ran through the back doorIn the alley over by the curb he said tell me what's your nameshe only said the words again and it started to rain (rain, rain, rain)2 words falling between the drops and the moans of his conditionholding someone is truly believing there's joy in repetition.There's joy in repetition.There's joy in repetition.There's joy in repetition.There's joy in repetition.She said love me, love me, what she say?she say love me, love me.Joy, why don't u love me baby, joy, why can't u love me babyjoy, come on and love me baby, joy in repetitionAlright, joy in repetition,Alright, joy in repetition,Alright, joy in repetition,Alright, joy, all my wishes add up to oneLove me, joy, Love me, joy, Love me, joyLove me, Love me, joy, joy, joy in repetitionjoy, joy in repetition,joy, joy (love me) in repetition,Love me, love, joy, joy, joy in repetitionjoy, and I'm gonna say it again, joy, joy, and I'm gonna say it again,joy, I'd like 2 go way up high and say, Love me, joyI'll say Love me, joyJoy, joy in repetition, joy in repetitionThere's joy in repetition

beautiful

strange

the most beautiful girl

in the world

the question of u

yes u

i wish u

heaven

anna stesia

come 2 me talk 2 me ravish me liberate my mind tell me what u think of me praise me craze me out this space and time

I'm gonna party

like it's 1999

littre red

corvette

χωρις λογια

αν ημουν...

χειμωνιατικες προετοιμασιες

Ξεσκονισα καλα τη λεμονοαποθηκη και τη φορτωσα με προμηθειες για το χειμωνα.

εχει απ'ολα!

κιουπια με λαδι και ελιες ολων των λογιων, πιθαρια με δημητριακα και οσπρια, πλεχτες με κρεμμυδια και σκορδα, καλαθια με πατατες, 2 νταμιτζανες με κρασι και μια κρεμαστη ταβλα με τυρια.

δεν λειπουν βεβαια και τα ξυλα για το τζακι.

Ετσι, αυτο τον καιρο τον περναω περισσοτερο στο κυριως σπιτι που ντυνεται για το χειμωνα

http://maria-lemonia.blogspot.com/

εχω φτιαξει κι ενα βυσσινο γλυκο μουρλια!

μεταφορα ονειρου

Υποπτα συμπλεγματα στα ονειρα μας...

Ημουνα στο μπαλκονι κοιτωντας κατω οπου μια στρατια περιεργων οντων περνουσε το τοιχακι που μας χωριζει απο τους διπλανους και κατευθυνοταν στο λουκι μας. τρομοκρατημενη σκεφτομουνα πως θα μπορουσαν να φτασουν ως το μπαλκονι...Ξυπνησα και σκεφτομενη τι μου θυμιζαν αυτα τα περιεργα οντα μου ηρθαν στο νου οι μυρμηγκοφαγοι. Κοιταξα στη βικιπαιδια και ανακαλυψα πως οι μυρμηγκοφαγοι ειναι συγγενεις με τους armadillo που μοιαζουν φοβερα στα παραξενα οντα του ονειρου μου!

μεταφορα ονειρου

πιασμενες χερι-χερι

ενιωσα μια φοβερη ενωση με ενα κοριτσακι. κρατιομασταν απο το χερι και ολα ηταν οπως ειναι οι τελειες σχεσεις...
ειχαμε βρει τους ρολους μας. γεννημενοι για να παιξουμε αυτους τους ρολους, ημασταν πολυ καλες σ'αυτο.
η ασφαλεια και οι γνωσεις που παρεχει ο ενηλικας. το απροοπτο μεσα στη σιγουρια.
ο ενθουσιασμος του κοριτσιου και η παιδικοτητα που χαιρεται με σταθερα βηματα μπροστα...προς την ενηλικιωση.
μεσα απο το τεντωμενο μπρατσο μας περνουσε η επικοινωνια και εφτανε μεχρι το κεφαλι πριν γινει αισθηση και ξεχυθει στο σωμα. χερι-χερι...

Σσσσσςςςςςς...

μην ενοχλειτε τον μπαμπα μου, εχει οιδιποδειο...

Ο μονολογος ενος τρελου...

Ξεσκονιζω την αποθηκη με τα λεμονια ανοιγοντας τα χερια και τα χειλη διαπλατα συμπαρασυροντας μαγουλα και ματια.
Μου αρεσει πολυ αυτη η φωτογραφια.
Μου θυμιζει τη διαφημιση του 'γαλα βλαχας ελαφρυ'.
Φανταζομαι οτι στα ανοιχτα μου χερια κραταω τη γη...
Εχω ενα δεσιμο με δαυτη.
Ωπ, να τη! Εκει ειναι...πεταει!

Lullaby

κι επειδη μικρες μικρες αραχνουλες θα πιασουν να ερχονται δειλα δειλα στην αποθηκη της λεμονιας τους αφιερωνω νανουρισμα και ευχες για καλη διαμονη.

το καλο τελευταιο ονειρο

σε μια μεταμοντερνα πολη γεματη χρωματα με κυριαρχο το κοκκινο και αρχιτεκτονηματα απο πλαστικο στροβιλιζομαστε σε ελικοειδεις διαδρομους χερι-χερι και γελαμε. ολα γυρω μας ειναι λαχταριστα και μεις ετοιμοι να τα γευτουμε...

...και επειδη τελικα μαλλον ολα καλα θα πανε, ειδα και το καλο το ονειρο και με αυτο θα κλεισω τον πρωτο κυκλο της παρουσιας μου στην τεραστια και ομορφη ετουτη σφαιρα.

κατεβαινω αθηνα για τις τελικες προετοιμασιες που ξεκιναν απο την ευρεση σπιτιου οποτε καταλαβαινετε παει μακρια η βαλιτσα.

ετσι διακοπτεται προσωρινα η συνεχης παρουσια μου στα μπλογκοσφαιρικα δρομενα.

à bientôt ;)

Ντυνοντας τη νυφη

Χαρη στην οικογενεια κρετινων βρηκα επιτελους τι παπουτσια θα φορεσω στο γαμο.

Και μια που χαλαρωσα με αυτο το ζητημα ειχα το χρονο να σκεφτω το χτενισμα.

Και να που κατεληξα...

απο σαραντα κυματα

Μετα την προβα τζενεραλε ηρθε η σειρα των σαραντα λεπτων πριν το γαμο να κατσουν στο σκαμνι της διηγησης.
8 και μιση ηταν προγραμματισμενο να αρχισει ο γαμος και βρισκομαι 8 παρα δεκα αχτενιστη και αβαφη. η κομμωτρια και μακιγιεζ μου δεν ειχε φανει. οι περισσοτεροι καλεσμενοι αφαντοι κι αυτοι. ο γαμπρος με τη σειρα του κι αυτος χαμενος καπου...ποιος ξερει που.
ο πανικος να αρχιζει να αναδυεται απο τα καταβαθα της καρδιας στην επιφανεια της εντονης εκδηλωσης. ο πατερας μου να χειροτερευει την κατασταση με την κριτικη του και'γω να προσπαθω να καταπιω την αγωνια μου και να χρησιμοποιω τα τελευταια αποθεματα ψυχραιμιας για να τον καλμαρω.
οι ελαχιστοι καλεσμενοι που ειχαν καταφτασει , καποιες νεαρες κοπελες που δεν τις γνωριζα καν, περιμεναν καθισμενες στο κρεβατι μου. περνω το νυφικο και παω στο μπανιο να το φορεσω. κοιταζομαι στον καθρεφτη. σκεφτομαι οτι και αβαφη δεν ειμαι ασχημη αλλα με ενα πιο προσεκτικο κοιταγμα διαπιστωνω πως απο την αγωνια μου εχω βγαλει σπυρακια και πως θα τα καλυψω;
δεν ηρθε και η κομμωτρια να μου στερεωσει το πεπλο στα μαλλια και θα ηθελα να το φορεσω. μαρεσει το πεπλο στα μαλλια....

Τελευταιο μερος της sagaς

πεδιλου μη καλτσα

κοριτσια μου ανοιξε η ορεξη και θα σας παρουσιασω το καταλληλο παπουτσι που θα συνοδευσει την δημιουργια για να μην προκαλεσουμε σοκ στο μπλογκοχωριο με τη μποτα...

Καθε επιθυμια σου και πραξη γλαρενια

Απο την προβα νυφικου ακεφαλες φωτογραφιες μπρος και πισω

Γαμου προεορτια

και οσο πλησιαζουν οι μερες τοσο θα αυξανουν τα ονειρα με πρωταγωνιστρια εμενα νυφη...

ηδη ειδα την προβα τζενεραλε και τα 40 λεπτα πριν το γαμο...

στην προβα ημουνα ντυμενη στα καταλευκα και συνοδευα μια καταλευκη τουρτα ενω η πιο λαχταριστη στιγμη ηταν οταν εμπειξα τον δεικτη μου μεσα της και τον κατευθεινα επειτα ηδονικα μεσα στο στομα μου.

οι γευστικοι καλυκες ξυπνησαν...

μμμ, φρεσκια και μαλακη η τουρτα αυτη.

? ερωτηματικο ?

τωρα αυτο που συνευει εχτες ενστικτο της επιβιωσης ονομαζεται;

εκει που κοιμομουνα του καλου καιρου βαζει ο johnny boy μια μπουκια απο τη μεριδα κοτοπουλο που μου αναλογουσε στο στομα του.

για ποτε ξυπναω και θεριευω, ειναι αλλο πραγμα να το λεω και αλλο να το αισθανομαι και να το βλεπει...

'ασε κατω το κοτοπουλο, ρε'.

τα ενστικτα απο την εποχη των σπηλαιων ξυπνησαν...

:o

Τελικα δεν κρατηθηκα...ή αλλιως...Κατερινας Γωγου συνεχεια...

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Aκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν καί τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
'Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατι τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατι η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

Κατερίνα Γώγου

Stereo Nova - To T...

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ - ΜΑΛΑΜΑ...

μικρες νοθειες

http://www.esnips.com/doc/0b08defa-f868-4112-843a-c38387fd2479/Μικρές-Νοθείες-Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

All is full of love

ολα ειναι γεματα και με αγαπη

Πανω απο το κουτι ζει ενας μικρος κοσμος

Η συνεχεια της γωνιας μου μετα απο αρκετες μερες και σε αλλο χωρο εκτυλισεται.

Το βαζο με τον κλεφτη και τα βοτσαλα

Ο κλεφτης ειναι αποτελεσμα του πεισματος που με πιανει καποιες φορες να κανω κατι. Ετσι και περυσι, τετοια περιπου εποχη, που η φυση ειχε ανθισει βαλθηκα να τον κουβαλησω ατοφιο μιαμιση ωρα αποσταση με το τρενο και το μετρο, απο την εξοχη στην πολη. Τα καταφερα!

Τα αποξηραμενα τριανταφυλλα

Τα αγαπημενα μου λουλουδια. Ετσι κι αλλιως με λυπει να πεταω τα λουλουδια στα σκουπιδια. Αν ειχα κηπο θα τα εναποθετα εκει. Τωρα, τα κραταω και εχει γεμισει το σπιτι ροδοπεταλα.

Ο ερωτας-αγγελος

Δωρο μιας φιλης

Οι αγκαλιασμενες φιγουρες

Το κεφαλι τους εχει γινει ενα, εχει επιμηκυνθει. Μου θυμιζει τη μεταφορα ενεργειας. Ειναι δωρο μιας φιλης. Το εφερε απο τον Αγιο Δομινικο.

Το ροδι

Δωρο φιλης για την πρωτοχρονια. Γουρι.

Η μπομπονιερα απο το γαμο φιλης στην Αλγερια. Ο παπυρος κρυβει ποιηματακι μεσα. Μη στεναχωριεσαι μητερα που μαζευω τα σεντονια μου και φευγω. Παω στο σπιτι μου. Θα ειμαι καλα. Ειναι το πεπρωμενο μου (ελευθερη μεταφραση απο τα αραβικα).

Το ροδο της ερημου

Μου το εδωσε μια συμμαθητρια στο πανεπιστημιο. Ηταν εγγυος και της χαρισα ενα βιβλιαρακι για το μωρο της. Με ευχαριστησε με ενα δειγμα απο τον τοπο της. Δεν βλεπομαστε πια και μου θυμιζει τις διαδρομες των ανθρωπων.

Eleftheria Arvanitaki - Meno Ektos

Μητερα και κορη

Παντρευτηκε μεγαλη, κοντα στα σαραντα και αργησε να φερει στον κοσμο ενα παιδι.

ετσι κι αλλιως ειχαν αποφασισει να μην πουνε στους συγγενεις του αντρα της την πραγματικη της ηλικια.

και καθως της το επετρεπε η εξωτερικη της εμφανιση εκοψε δεκα χρονια απο πανω της.

η πρωτη προσπαθεια τοκετου κατεληξε σε αποβολη και το εμβρυο ηταν μεγαλο, τεσσεραμιση μηνων.

και η δευτερη προσπαθεια κατεληξε σε αποβολη και η τριτη.

πολυ νωρις η πεθερα της αρχισε να μιλαει για στειροτητα και ο κομπος στο λαιμο μεγαλωνε...

τελικα, μετα απο κατακλιση εννεα μηνων η τεταρτη προσπαθεια αποδεικτηκε επιτυχης και εφερε στον κοσμο ενα υγιεστατο κοριτσακι.

αλλες δυο προσπαθειες στη συνεχεια παλι απετυχαν και το κοριτσακι εμεινε μοναχοπαιδι να κουβαλαει τη θυμιση των αγγενητων αδερφιων του...

λολα και πολ

Γεια σας, ανθρωποι. ειμαστε δυο γατες που μας φωναζετε λολα και πολ. ισχυει στις γατες οτι ισχυει και στους ανθρωπους, το θυληκο ξεχωριζει απο το αρσενικο με τροπο που δεν περιγραφεται. αν προσπαθησουμε να εξηγησουμε γιατι η λολα ειναι στα δεξια και ο πολ στα αριστερα θα χαρακτηριστουμε γραφικοι.





Φανταζομαι θα εχετε επισης μαντεψει ποιος ειναι ο πολ και ποιος ο μαους το φιλαρακι του. ναι, μην σας κανει εντυπωση, οι γατες δεν εχουν κανεναν λογο να εχθρευονται τα ποντικια αμα δεν τις καλει η αναγκη της επιβιωσης. ετσι, σε ενα ασφαλες περιβαλλον αφηνουμε τις εχθρες στην ακρη και πιανουμε την κουβεντα. δεν μπορειτε να φανταστητε ποσα κοινα μας εννονουν, απο ιδεες μεχρι συνηθειες, προσδοκιες και ονειρα, φοβοι και παθοι.


Ο εξω κοσμος φανταζει τοσο μακρινος.
ποτε δεν καταλαβα γιατι οι ανθρωποι βγαζουν βολτα τους σκυλους και οχι τις γατες. οι περισσοτεροι νομιζουν πως δεν το εχουμε αναγκη και οι λιγοι εκεινη που τους περναει απο το μυαλο οτι μπορει και να μας αρεσε δεν τολμουν να το κανουν γιατι νιωθουν αμηχανια απο την αποδοκιμαστικη εκπληξη στα βλεμματα των περαστικων.










και ετσι καθομαι εδω και περναω ατελειωτες ωρες σκεπτικη και λυπημενη προσπαθοντας να βρω κατι ενδιαφερον στην παραμικρη κινηση του σπιτιου και σε καθε αντικειμενο.



κατι που με παρηγορει ειναι να βλεπω πως χρησιμοποιουν οι ανθρωποι τα αντικειμενα και πως εγω. με χαροποιει, για παραδειγμα, το γεγονος οτι μπορω να σκαρφαλωνω στην τηλεοραση και να κοιταω τον κοσμο απο το υψος των ανθρωπων. κοιταω τους ανθρωπους που κοιτανε το κουτι και αλλοτε γελανε, αλλοτε απορουν, αλλοτε εκνευριζονται, αλλοτε λυπουνται και αλλοτε... κοιμουνται.





Εμενα παλι μου αρεσει να κανω απιστευτες αταξιες οταν βαριεμαι. υπαρχει ομως κατι που με μπερδευει. να, επειδη αγαπαω το αφεντικο μου οπως και ναχει δεν ξερω αμα κατι που κανω θα τη θυμωσει παροδικα και μετα θα με κοιταξει γεματη συγκαταβαση και θα μου χαιδεψει το μουσουδακι ή θα τη θυμωσει πραγματικα γιατι θα ειναι πολυτιμο για κεινη. ειναι παντως αληθεια οτι οπως και ναχει ξεπερνω το διλημμα μου με πειραματισμο. μετα απο τοσα χρονια μπορω να πω οτι εχω καταφερει να κανω ελεγχομενες αταξιες που ευχαριστιομαστε και οι δυο!
χμ, εγω ειμαι μια γατα που κανει μαγικα. να, εδω ξεπροβαλω απο το κουτι...
η ωραιοτερη ωρα της ημερας παντως ειναι του μπανιου. μμμ, λατρευω τον ηχο του νερου και το αρωμα του αφρολουτρου. εδω, δοκιμασα θερμοκρασια. καλη ειναι. λεω να μπω.

εμενα παλι δεν μου αρεσει το πλησιμο, ετσι επωφελουμε για να ριξω εναν υπνακο μπροστα στην τηλεοραση.

το χομπι μου ειναι να κρυβωμαι και να αναγκαζω τον πολ να ψαχνει να με βρει, αμα ειμαι τυχερη και εχει ορεξη αλλιως αγνοει επιδηκτικα την απουσια μου και τα λεει με τον μαους.

το ποσο διεκδικητικη με τα δωρα ειναι η λολα δεν λεγεται . τα θελει ολα δικα της. μπροστα στα υλικα αγαθα ξεχναει και αισθηματα και τα παντα. το λιγοτερο που μπορω να κανω για να τις εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου ειναι να την αγνοω οταν παει και κρυβεται. αυτο την τρελαινει ομως.

οταν ειμαστε στα αγαπησιαρικα μας κρυβομαστε μαζι στα πιο απιθανα μερη και περναμε ατελειωτες ωρες ερωτοτροπωντας. δεν σας λεμε τιποτα. ειναι ολο γλυκα οι στιγμες αυτες.

καμμια φορα με πιανει το φιλοσοφικο μου και σκευτομαι τα γατια εκει εξω. δεν ξερω αμα τα λυπαμια ή τα ζηλευω. λιγο και απ'τα δυο αναλογως τις στιγμες.

θα σας αποχαιρετισουμε δειχνοντας σας καποια κολπα που εχουμε εφευρει τις ωρες που δοκιμαζουμε τις σωματικες μας δυνατοτητες.
ετοιμοι;

το ρολοι,

η αντιθεση.

ολες οι φωτο ειναι απο την isazappy δημοσιευμενες στο flickr. την ευχαριστω πολυ που μου δανεισε τις γατες της chataigne και chatouille ηθοποιους σαυτη την ιστορια.

αποπειρα

Bonjour. Je m’appelle Jean-Claude et je suis plombier. Je vais vous raconter l’histoire de ma vie si vous voulez bien-sûr l’écouter. Mais si ma vie ne vous intéresse pas vous pouvez toujours tourner la page sans aucun souci. Alors, je commence :
Je suis né dans un petit village de Maroc qui s’appelle Al Habib. Mon village bien que petit a une histoire de millions d’années. Par-là sont passés des prophètes, des magiciens, des philosophes, des hommes de pouvoir – car les hommes de pouvoir existaient toujours. Ce sont eux qui comprennent les besoins de chaque époque et qui font tout ce qui est possible pour bien en profiter. Ceci ce n’est pas forcement mal. Par exemple, mon grand-père du côté paternel, Al-Moussah, était boulanger. Un homme respectueux et très aimable dans notre commune. C’est lui qui faisait baigner tout le village dans la belle odeur du pain fraîchement cuit. C’est lui qui réveillait les hommes pour aller travailler dans les champs et les femmes dans leurs maisons.
Comme vous aurez du déjà comprendre Al Habib est un village très traditionnel fondé sur l’agriculture. Burroughs habitait à un moment une petite cabane aux frontières du territoire pendant l’année 1936. Il traînait son corps osseux dans les rues et ses yeux étaient des vraies étincelles qui allumaient l’esprit des villageois. Cette époque était bien vierge –comment je peux dire- innocente. Un homme venant de l’étranger ne provoquait ni la jalousie ni la haine. Il était salué comme une autre créature du Dieu. Dieu à cette époque là était universel, il ne connaissait pas de frontières créées à cause de différentes langues, couleur de la peau et toutes ces caractéristiques qui peuvent diviser les gens.
Pour revenir à mon grand-père le boulanger, je peux vous dire qu’il a bien profité du bon esprit qui régnait à ce moment là au village. L’ouverture vers le monde était vue d’une manière très positive par les habitants et mon grand-père a commencé à voyager dans des pays plus ou moins lointains pour nous emmener des choses précieuses, originales, fortement attendues comme l’ivoire, l’or, le sucre, le café, le chocolat et surtout l’art. Ah, l’art. Dès que j’ai un souvenir de mon existence, je me vois entouré par des jolis tableaux aux couleurs vives comme celles qui entourent le village à la pleine lune d’août. Est-ce que vous êtes venus chez moi pendant le mois d’août quand la lune –une vraie perle- illumine la terre presque autant que le soleil?

αποριες

- ακομα και γω που δημιουργησα αυτο το αβαταρ δεν καταλαβαινω και πολυ γιατι το εκανα. ισως επειδη θα με παρουν και θα φυγω μακρια, δημιουργω διοδους επικοινωνιας. αφηνω μια πισω πορτα ανοιχτη αμα διασχισω τη λεμονια μεχρι το τελος να βρισκω διεξοδο ακομη πιο βαθια.

- κατι σαν τις ρωσικες κουκλες δηλαδη. ανοιγεις τη μια και ξεπροβαλει η επομενη και μετα η επομενη και ουτο καθεξης.

- ετσι ειναι λειλα. ανοιγω τις κουκλες μια μια μεχρι να φτασω στην πιο μικρη, τον μπιμπικο.

- τον μπιμπικο;

- ναι τρελοφαντασμενη. μπιμπικο με φωναζε ο παππους της ξαδερφης μου επειδη ημουνα η πιο μικρη απο τα τρια ξαδερφια και επειδη ημουνα και λεπτοκαμωμενη φανταζομαι οχι ομως τοσο στο πραγματικο επιπεδο οσο στο φαντασιακο.

- για πες, για πες...

- βλεπω, ερωτα, πως σαρεσει η κουβεντα μας.

- τρελαινομαι!

- λεω στο φαντασιακο γιατι ενω γεννηθηκα προωρη κατα ενα μηνα και δυο μερες...

- ποπο λεπτομερεια

- και 2,5 κιλα, ηρθα και θεριεψα και δεν ξεχωριζα σε τιποτα απο τα αλλα παιδια που ειχαν γεννηθει στην ωρα τους και με κανενα κιλακι παραπανω.

- η πρωτη εντυπωση δυσκολα φευγει, ομως, κοπελα μου.

- ακριβως, τρελοφαντασμενη. ετσι με ελεγε μπιμπικο ο παππους ο φιλιππας και δεν θυμαμαι καθολου πως ετυχε και ονομαζαμε μπιμπικο και το μικρο ανθρωπακι, το τελευταιο στη σειρα των ρωσικων κουκλων.

- μπιμπικος... μπουμπουκι... μπορει να βγαινει απο κει η λεξη, απο το μπουμπουκι.

- ισως λειλα. γιατι οχι; αμα δεν ξερουμε κατι δεν μπορουμε να αποκλεισουμε τιποτα.